عزیزم،عزیز دلم،بیشتر از تمام دنیا دوستت دارم.می‌دانی چرا؟چون مهربان‌ترین پسرک معصومی هستی که در تمام عمرم شناخته‌ام.چون در عین شیطنت معصومی.در عین اینکه گاهی نا‌آگاهانه خودخواهی،بیشتر و بیشتر فداکار و با گذشتی.در عین عصبانیت خشمت را فرو می‌خوری و باز هم مهربانی می‌کنی.و باز هم می‌گویی دوستم داری.دوستت دارم چون سنگ زیرین آسیاب بودن را کم کم یاد می‌گیری.یاد می‌گیری در برابر اشتباه من بخشش داشته باشی و در برابر اشتباه خودت تواضع نشان بدهی.عزیزم در برابر کسی که انقدر بزرگوارانه و فروتنانه هر روز سعی می‌کند بهتر و بیشتر به ذات پاک و بی‌آلایشش باز گردد چه می‌توان گفت؟من در برابر این عشق زلال و بزرگ جز سپاس و سپاس و سپاس

 چه می‌توانم انجام بدهم؟و اینکه از تو یاد بگیرم اینکه هرروز بهتر شوی هنر بزرگتریست تا اینکه خوب باشی و به همانی که هستی اکتفا کنی.تو را به خاطر روح بزرگت،قلب مهربانت و عشق سرشارت ستایش می‌کنم محبوبم!